اگه ازت بپرسن بچه کودوم محلی، راستشو میگی؟ با صدای بلند میگی یا یواش یا فرقی نداره؟
اگه شانسکی افتاده باشی تو خاورمیانه، جهان سوم ،تهرون…- تهرونی که گرزِ رستم گرویِ نونه-، اون پایین مایینا، جوادیه،نازی آباد، راه آهن،قلعه مرغی، شوش، خاک سفید، فلاح، نعمت آباد…اگه میدون اعدام افتاده باشی شانسکی؛ اگه ازت بپرسن بچه کودوم محلی، چطوری میگی “اعدام”؟ چطوری که کسی نترسه؟
میگن اینجا ها که میایی باید به همه بگی “داداش”. هرچی از هر کیکوچیک و بزرگ خواستی بپرسی، باید اولش یه “داداش” بزاری! ” داداش ساعت داری؟” ، “داداش این آدرسو بلدی؟”… اگه بگی مثلا “آقای محترم”، “جناب” و فلان همه چپ چپ نیگات میکنن و محلت نمیزارن.
من خودم بچه جوادیه م، بچه شوشم، بچه دروازه غارم. بچه پایین مایینام…
میگن دنیا باسه خوشگلا و پولداراس.باشه نوش جونشون، ولی خپ ما شانسکی نه خوشگل از آب دراومدیم نه پولدار. دنیا باسه ما نبود، هیچی باسه ما نبود.پاپتی و دست خالی مجبور بودیم خودمون دنیا مونو از صفر صفر بسازیم. اینه که همه چی بیشتر تر سخته اینجا. درس خوندن، کار کردن، عاشق شدن، کتک خوردن… گریه کردن، خندیدن،نفس کشیدن.
داریوش گوش دادن از همه چی سخت تره اینجا!
همین که صداش بلند شه، از چپ و راست صدای آه کشیدن و امان امان گفتن و پووف کردنه که میاد. اینجا همه با داریوش خاطره دارن. بعدشم اگه «آهای مردم دنیا» رو بزاری، کل محل باهاش دم میگیره: «گله دارم، گله دارم…»