عروسک سیمرغSimorgh doll

یکی بود یکی نبود، یه روز مرغا دور هم جمع شده بودن، هدهد بود و کفترکاکل به سر و مرغ باغ ملکوتو، پرنده های قفسی و پرنده مهاجر-پر از شهوتِ رفتن_ و الباقی.

همینطوری که صحبت میکردن، معلوم نیست چطوری بحث کشید به اونجا که فقط شاهِ که میتونه بیاد و زمام امور ما رو به دست بگیره و تا کی میخوایم همینطوری بی صاحاب بمونیم؟ هد هد از اون ور میگه که من خودم با سلیمون نشست و برخواست داشتم و سیر آفاق کردم و میدونم باید چیکار کنیم.

هست ما را پادشاهی بی خلاف/در پس کوهی که هست آن کوه قاف

نام او سیمرغ سلطان طیور/او به ما نزدیک و ما زو دور دور

بریم سیمرغو از کوه قاف بیاریم، مملکتمونو بسپاریم بهش.از قضا قله قافم، اون ور دنیا بود و هفت خوان رستمو باید طی میکردن تا برسن به قله.

خلاصه جمعیت مرغا در صفوفی به هم فشرده راه افتادن تا در این امر خطیر مشارکت کنن.!

راه خیلی طولانی بود و تمومی نداشت، هرچی میرفتن باز نمیرسیدن. گرما و سرمام خیلی اذیتشون میکرد. یه سریا دیگه بریدن، حرفش شد که شاه چیه بابا؟ الان همه دارن دموکراسی را میندازن، ما افتادیم دنبال این الک دولک میرزا، حکومت استبدادی به خودمون درست کنیم؟والا!

دیگه مرگ برشاه،مرگ بر شاه گفتن برگشتن از راه. یه سریام گفتن تخمامون مونده تو لونه، باید بریم به تخمامون برسیم، بخوابیم روشون، سرد بشن دیگه جوجه نمیدن، خدا رو خوش نمیاد.

خلاصه این جمعیت مرغا، همینطوری که پیش میرفتن، هی ریزش میکردن و کم و کمتر میشدن.

سالها رفتند در شیب و فراز

صرف شد در راهشان عمری دراز

زان همه مرغ اندکی آنجا رسید

از هزاران کس یکی آنجا رسید

وقتی رسیدن قله قاف،دیدن یه کوه درازوی خشک و خالی اونجاس، یه سوز بدی ام میومد. دیگه غیر از خاک و خول هیچی نبود! همه شروع کردن به پچ پچ. چی شده؟ درست اومدیم؟ نکنه آدرسو اشتباه اومدیم… کی آدرس میداد؟ یکی اون وسط داد زد آقا من از سر اون کوه اولیه، فیلتر شکنم قطع شد،وِیزم پریده بود، هدهد گفت من راهو بلدم دیگه دنبال اون افتادیم!

همه برگشتن هد هدو نیگا کردن…

هدهدم دیگه زرد کرده بود، یخده من و من کرد و یه دوتا بیت دیگه خوند

هدهد رهبر چنین گفت آن زمان

کانک عاشق شد نه اندیشد ز جان

چون به ترک جان بگوید عاشقی

خواه زاهد باش خواهی فاسقی

سد ره جانست، جان ایثار کن

پس برافکن دیده و دیدار…

مرغا  پریدن وسط شعرش، آقااا چی مگی؟ اینجا کجاس؟سیمرغ کو؟ تو فقط اونو به ما نیشان بده،… قدقدقدقدا،جیکک جیککک،وویغ ویغغ، بغ بغووو، غاااا غاااا…. دیگه کارد میزدی بهشون خونشون در نمیومد، میخواستن بگیرن هدهدو کبابش کنن زنده زنده.

هدهد یه لحظه نیگا کرد ، ذهنش یه جرقه ای زد، یه شمارشی کرد مرغا رو دید بیست و هفت تان، خودشم شمرد شد بیست و هشت تا، دید عی بابا، دو نفر کمن، گفت شاید اشتباه شمرده. دوباره شمرد. مرغا همینطوری داشتن جیغ و داد میکردن و وول وول میخوردن سخت بود شمردنشون دوباره شمرد بیست و پنج، بیست و شیش، بیست و هفت….هشت، نه… سی! سی تا مرغ شده بودن واقعا! گل از گلش شکفت. صداشو انداخت تو گلوشو داد زد: خانوما، آقایون محترم، یه لحظه سکوت کنید لطفا تا ماجرا رو براتون روشن کنم. بعد گفت :ما این راه سختو اومدیم، خیلیا از راه برگشتن و شما که موندین خیلی مشدین و به به  به شما و چه کردین و احسنت ومرحبا، اون سیمرغی که وصفشو کردم  بابا خود شمایید! سی مرغ! بشمرید ببینید سی تایین ! حالیتون شد چه درسی بهتون دادم؟ نکته شو گرفتین؟

مرغا در سکوت به هد هد زل زده بودن، سی تا مرغ پر کنده و درب و داغون و لت و پار و ورچلوسیده با چشای وغ زده.  باد یخم پسِ کله ی بی پرشونو میسوزوند.

سی تن بی بال و پر رنجور و سست

دل شکسته،جان شده، تن نادرست

چون نگه کردند آن سی مرغ زود

بی‌شک این سی مرغ آن سیمرغ بود

در تحیر جمله سرگردان شدند

باز از نوعی دگر حیران شدند

قلب هد هد دیگه داشت از نوکش میفتاد بیرون، منتظر بود ببینه مرغا چه واکنشی نشون میدن…

همینطوری واستاده بودن همو نیگا میکردن که یهو از دور صدای همهمه ای اومد:

با خون خود نوشتیم/از جان خود گذشتیم/یا مرگ یا سیمرغ…..رسیدیم رسیدیم/ جاووید شاه،جاویدشاه…گوش به فرمان توییم/قدقد ققدا…/ رهبر این سرزمین، سیمرغیه نازنین/ سیمرغ پرطلایی، تخم طلای مایی!

بعله! یه دسته مرغ دیگه  که از قافله عقب مونده بود تازه از دور سر و کله شون پیدا شده بود.

عرق سرد پس کله هد هد نشست،  مرغای تازه از راه رسیده رو توی ذهنش شمارش کرد….جمعا چهل و شیش تا میشدن…