حشره ای که همه ش یه روز عمر میکنه برگشت به اون یکی حشره گفت: «خیلی ازت دلخورم، قهر، قهر ،قهر تا روز قیامت! تا آخر عمرم دیگه نمیخوام ببینمت!»در همون لحظه قورباغه ای زبونش رو دراز کرد و هردو رو در آنی باهم خورد.

آدمیزاد یه حالتی داره که فکر میکنه حالا چه خبره!
و با جدیتی مثال زدنی صبحا موهاشو عروسکی شونه میکنه و این ور اون ور کله شو باهم تراز میکنه.
با جدیتی مثال زدنی میره دیجیکالا بمبِ سورپرایزی بد بو سفارش میده و وقتی به دستش میرسه میره زیرش کامنت میزاره : “اصلا بوش در اون حدی که انتظار داشتم نبود! واقعا براتون متاسفم، کلاهبردارا!!”
آدمیزادی که با جدیتی مثال زدنی یه هندونه رو از بین شصت تا هندونه دیگه گلچین میکنه، روش تلنگر میزنه و با موشکافی و دقت به صداش گوش میده، بعد میندازدش کنار و یکی دیگه بر میداره و دوباره بالا و پایینش میکنه و بعد از اینکه یه سخنرانی مفصل در مورد روشهای تشخیص هندونه مرغوب کرد، هندونه ی برگزیده ی خودش رو به خونه میبره.
آدمیزاد…
آدمیزادی که روی زمین به دنیا اومد، شیر مادرشو خورد،گندمو خورد، درختا رو خورد،ماهیا رو خورد، پرنده ها رو خورد، گاوا رو خورد، پلنگا رو خورد، فیلا رو خورد،رودخونه ها رو خورد ، زمینو خورد، هندونه رو پاره کرد بخورده، اما دید عه! سفیده…
آدمیزادی که بور شد، رگ گردنی شد، انقلاب کرد، جنگ کرد، آدمیزادی که شهید داد،حجابشو رعایت نکرد،با هواپیما خودشو به اینور اونور کوبید،بچه های کوچیکو هفت صبح به مدرسه فرستاد،به سگا قلاده زد، آدمیزادی که به ماه رفت،از سیاهچاله های فضایی عکس تکی گرفت، آدمیزادی که راز پوست صاف سحر قریشی رو فهمید، کاشت مو به صورت قسطی و رفع تمام موهای زاید در یک جلسه انجام داد.آدمیزادی که از مهتابی به کوچه تاریک خم‌ شد و به جای همه نومیدان گریست…
آدمیزاد…
آدمیزادی که چرخ رو اختراع کرد،اشکِ مصنوعی، صابون، بولدوزر، تفنگ،جلیقه ضد گلوله،سیگار،اینترنت، محافظ کنترل،بمبِ شوخیِ بدبو، برف شادی، نایسر دایسر و مخلوط کن رو اختراع کرد.
آدمیزادی که در بلندترین شب سال، مخلوط کنش رو به برق میزنه و تکه های هندونه ش رو که سفید سفید از آب درومده با شکر و گلاب میریزه توش. آه میکشه و دکمه رو که میزنه به گردابِ رنگ پریده ای خیره میشه که همه امیدهای عقیمش رو به هم میپیچه…